Naprawa „Dyrektywa części musi być jedyną dyrektywą w części” to jeden ze sposobów naprawienia błędów Dart Macro.

Pokonywanie konfliktów dyrektyw części w makrach Dart

Praca z eksperymentalnymi funkcjami w Dart może być ekscytującą, ale wymagającą podróżą dla programistów poszukujących najnowocześniejszych funkcjonalności. Ostatnio zagłębiłem się w makra Dart, aby dostosować zachowanie klas i zautomatyzować powtarzalne zadania w moim projekcie Flutter. Jednakże, podobnie jak w przypadku wielu narzędzi eksperymentalnych, napotkałem błąd, który mnie zaskoczył i po poszukiwaniu odpowiedzi zdałem sobie sprawę, że inni mogą borykać się z tym samym problemem. 🛠️

Problem pojawia się podczas używania makr w kanale beta Fluttera — szczególnie przy imporcie w rozszerzonym pliku, gdzie pojawia się błąd „część dyrektywy musi być jedyną dyrektywą”. To ograniczenie dyrektywy zwiększa złożoność, ponieważ makra w Dart wymagają obecnie określonych ustawień IDE i zazwyczaj działają najlepiej w VSCode. Mimo to moc, jaką oferują, sprawia, że ​​warto je zrozumieć.

W tym przypadku moje niestandardowe makro zadziałało zgodnie z oczekiwaniami, generując pożądane rozszerzenia klas. Jednak automatycznie wygenerowany kod zawierał dodatkowe importy, co jak się okazało, jest sprzeczne z regułą Darta dotyczącą plików części. Zasadniczo każdy plik części połączony z biblioteką powinien zawierać tylko jedną dyrektywę „część” bez dodatkowego importu.

Jeśli napotkałeś ten problem lub po prostu chcesz głębiej poznać makra Dart, śledź dalej, gdy opiszę przyczynę błędu i kroki, aby go pokonać. Zrozumienie tego pomoże każdemu, kto używa makr we Flutterze, osiągnąć płynniejszy przepływ prac programistycznych bez niepotrzebnych przeszkód. 🚀

Używanie makr Dart do rozwiązywania konfliktów dyrektyw w Flutter

Podczas pracy z makrami Dart w kanale beta Fluttera prawidłowa obsługa plików części może być trudna, szczególnie jeśli chodzi o spełnienie ograniczeń „dyrektywy częściowej”. Aby się z tym zapoznać, skrypty skupiły się na zarządzaniu importami i rozszerzeniami w sposób zgodny z zasadami Dart, zapewniając, że rozszerzone pliki nie naruszają wymogu „części dyrektywy”. Oznacza to usunięcie wszelkich dodatkowych importów z plików oznaczonych jako „część” innego. Centralizując importy w głównym pliku biblioteki i obsługując rozszerzenia klas w makrach, możemy zachować strukturę bez dodatkowych importów w rozszerzonych plikach, co zapobiega wyzwoleniu błędu. 🛠️

Klasa niestandardowego makra `ReviewableModule` definiuje zarówno deklaracje, jak i definicje klasy, którą rozszerza. To makro używa metod takich jak „declareInType” i „augment”, które są specjalnie dostosowane do wstawiania nowych deklaracji lub dodawania funkcjonalności do istniejących metod w klasach rozszerzonych. Za pomocą `declareInType` deklarujemy elementy, takie jak gettery lub settery, bez ręcznego dodawania ich w oryginalnym kodzie. Makro zasadniczo „buduje” nowe części klasy w czasie kompilacji. Takie podejście pomaga w dynamicznym definiowaniu struktur klas i automatyzacji zadań, zmniejszając ilość powtarzalnego kodowania i pozwalając na czystszą, scentralizowaną bazę kodu.

Używając `FunctionBodyCode.fromParts`, unikamy całkowitego kodowania treści funkcji i zamiast tego budujemy ją kawałek po kawałku. Dzięki temu makro jest modułowe i ułatwia dynamiczne dodawanie niestandardowych instrukcji lub innej złożonej logiki. Tymczasem `buildMethod` w naszej klasie makr pomaga odwoływać się do istniejących metod, umożliwiając nam ich modyfikowanie zamiast przepisywania lub powielania funkcjonalności. W tym przykładzie służy do dostosowania modułu pobierającego „binds”. W ten sposób makro faktycznie staje się generatorem kodu, który dynamicznie rozszerza i modyfikuje kod, zapewniając wysoki poziom dostosowywania. Rozszerzenie „powiązań” o „...rozszerzone” upraszcza nasze zadanie, ponieważ automatyzuje włączanie bez ręcznego rozszerzania każdego możliwego elementu.

Aby skutecznie przetestować te rozszerzenia, tworzony jest plik testu jednostkowego z grupą testów specyficznych dla rozszerzonej klasy `HomeModule`. Funkcja grupowania pomaga w uporządkowaniu testów, ułatwiając rozwiązywanie problemów lub rozszerzanie przypadków testowych. Sprawdzając, czy nasz moduł pobierający „binds” zwraca oczekiwany typ i strukturę, zapewniamy, że makroaugmentacja nie tylko działa syntaktycznie, ale także działa zgodnie z oczekiwaniami w rzeczywistych scenariuszach. Testy te stają się szczególnie cenne w środowisku beta, gdzie funkcje eksperymentalne mogą wprowadzić nieprzewidziane dziwactwa lub problemy.

Podsumowując, to rozwiązanie oparte na makrach zapewnia elastyczny sposób obsługi złożonego powiększania klas przy jednoczesnym przestrzeganiu ograniczeń pliku części Dart. Dla każdego, kto ma do czynienia z makrami w Flutter lub eksperymentuje z automatyzacją czasu kompilacji, takie podejście może uprościć programowanie i ułatwić zarządzanie kodem oraz skalowanie. Chociaż błąd może wydawać się niewielkim problemem, zrozumienie jego przyczyny i wdrożenie modułowego rozwiązania opartego na makrach pozwala zaoszczędzić czas i zapobiec zakłócaniu przez podobne problemy przyszłych procesów programistycznych. 🚀

import 'dart:async';
import 'package:flutter/material.dart';
import 'package:macros/macros.dart';
// Define a macro class that implements ClassDeclarationsMacro and ClassDefinitionMacro
macro class ReviewableModule implements ClassDeclarationsMacro, ClassDefinitionMacro {
  const ReviewableModule();
  @override
  FutureOr<void> buildDeclarationsForClass(ClassDeclaration clazz, MemberDeclarationBuilder builder) async {
    builder.declareInType(DeclarationCode.fromParts(['external List<Bind> get binds;']));
  }
  @override
  FutureOr<void> buildDefinitionForClass(ClassDeclaration clazz, TypeDefinitionBuilder builder) async {
    var bindsGetter = (await builder.methodsOf(clazz)).firstWhere((method) => method.identifier.name == 'binds');
    var bindsMethod = await builder.buildMethod(bindsGetter.identifier);
    bindsMethod.augment(FunctionBodyCode.fromParts(['{\n', 'return [\n', '...augmented,\n', '];\n', '}']));
  }
}

// Original library file
library macros_test;
// List all imports here instead of in part files
import 'dart:core';
import 'package:flutter_modular/src/presenter/models/bind.dart';
part 'home_module.g.dart';
// Macro code in home_module.dart
part of 'package:macros_test/home_module.dart';
augment class HomeModule {
  augment List<Bind> get binds => [...augmented];
}

// Unit test file: test/home_module_test.dart
import 'package:flutter_test/flutter_test.dart';
import 'package:macros_test/home_module.dart';
void main() {
  group('HomeModule Macro Tests', () {
    test('Check binds augmentation', () {
      final module = HomeModule();
      expect(module.binds, isNotNull);
      expect(module.binds, isA<List<Bind>>());
    });
  });
}

Zwiększanie wydajności kodu za pomocą makr Dart w Flutter

Ekscytującym aspektem makr Dart jest ich zdolność do dynamicznego rozszerzania klas i metod w czasie kompilacji, co może znacznie ograniczyć powtarzalne kodowanie. Podczas korzystania z Fluttera, szczególnie w wersji beta, makra pozwalają programistom usprawnić kod w sposób, który nie byłby możliwy przy użyciu tradycyjnych metod. Na przykład w kontekście zarządzania zależnościami lub konfigurowania dostawców usług makra mogą automatycznie dodawać niezbędne moduły pobierające lub metody bez konieczności ręcznego wprowadzania danych. Może to zaoszczędzić programistom sporo czasu, szczególnie podczas pracy nad złożonymi aplikacjami, które mają wiele zależności lub modułowych komponentów. ⚙️

Wyzwanie polega jednak na zapewnieniu, że rozszerzone pliki są zgodne ze ścisłą zasadą Dart „część dyrektywy”, która ogranicza dodatkowe instrukcje importu w plikach korzystających z tej dyrektywy. Zwykle programiści umieszczają importy bezpośrednio w pliku tam, gdzie są potrzebne, ale w tym przypadku konieczne jest ich scentralizowanie w głównym pliku biblioteki. To ograniczenie może wydawać się restrykcyjne, ale zmusza programistów do bardziej efektywnego strukturyzacji kodu, tworząc wyraźne granice pomiędzy różnymi częściami biblioteki. Oznacza to również, że makra są używane do bezpośredniego wstawiania dowolnej potrzebnej funkcjonalności do rozszerzonych części, a nie do pobierania z importu zewnętrznego.

Kolejną istotną zaletą makr jest ich zdolność do tworzenia kodu, który jest zarówno bardziej czytelny, jak i modułowy. Wykorzystując polecenia takie jak declareInType I buildMethod, wygenerowany kod jest czysty i skupia się tylko na niezbędnej logice dla każdej części. Dzięki temu nie tylko ulepszone części są zgodne ze ścisłymi wytycznymi Dart, ale także umożliwiają długoterminową przejrzystą i łatwą w utrzymaniu bazę kodu. Chociaż makra Dart są wciąż na wczesnym etapie, nauczenie się skutecznej pracy z tymi ograniczeniami może przygotować programistów na bardziej wydajne i zoptymalizowane podejście do kodowania we Flutter. 🚀